Όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά εικοσι δύο (22) ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Λεμονιά Κρητικοπούλου είχε φορέσει για τελευταία φορά κοντό παντελονάκι και έπαιξε σε επίσημο παιχνίδι. Και χθες βράδυ πραγματοποίησε το όνειρο της. Αγωνίστηκε για περίπου πέντε λεπτά, έφαγε μία μεγαλοπρεπέστατη τάπα, πήρε ένα ριμπάουντ, έπαιξε άμυνα, έτρεξε όσο και οι υπόλοιπες και γενικά χάρηκε αυτό που έκανε και της έδωσε το δικαίωμα όχι ο κόουτς αλλά η δική της υπομονή και επιμονή.
Η Λεμονιά ήταν το τελευταίο μεγάλο ταλέντο του γυναικείου τμήματος μπάσκετ του Μακεδονικού. Σταμάτησε νωρίς για σπουδές. Μετά έφτιαξε τη δική της οικογένεια και εργάστηκε στην ελεύθερη αγορά. Η ενασχόληση των παιδιών της με τον σύλλογο πριν λίγα χρόνια την επαναδραστηριοποίησαν. Γυμνάστηρια και η ίδια βοήθησε σημαντικά στις υποδομές του συλλόγου και κάπου εκεί της κάναμε την πρόταση μεταξύ σοβαρού και αστείου : Λεμονιά δεν κατεβαίνεις να παίξεις.Το σκέφτηκε, το αποφάσισε και νά την χθες στην επανεμφάνιση της μετά τόσα χρόνια.
Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κατέβαλε και είναι ένα παράδειγμα για εμάς τους μεγαλύτερους ότι τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν ανεξαρτήτως ηλικίας αρκεί να το θέλεις. Τέλος, να πούμε πως είμαστε σίγουροι οτι χθες στις κερκίδες κάπου στο κέντρο όπως συνήθισε βρισκόταν ο πατέρας της, ο αείμνηστος Βασίλης Κρητικόπουλος, μορφή της δεκαετίας του ΄90 στα γήπεδα ως φίλαθλος και εμψύχωνε την προσπάθεια της κόρης του.
